[7 dec. 2010]
Op z’n Bolkesteins, en dus inslaand als een flinke explosie, zo kwamen de woorden aan, waarmee Frits Bolkestein werd geciteerd door dagblad de Pers. Als zodanig herkenbare Joden zouden er beter aan doen hun kinderen voor te bereiden om te emigreren, want voor hen is er vanwege het antisemitisme geen toekomstperspectief in Nederland. Van links tot rechts, Joods en niet-Joods Nederland werd zijn opvatting afgekeurd. Later volgde het bericht dat Bolkestein niet goed zou zijn geciteerd, maar de impact van zijn boodschap bleef: antisemitisme is een blijvend probleem en wie als Jood herkenbaar is, moet niet verwachten dat de overheid er in slaagt daarin verandering te brengen; je zult er mee moeten leven, of … . En dan komt toch het emigratie-idee weer om de hoek.
Ruben Vis
Ik denk dat Bolkestein, of hij emigratie nu als optie heeft genoemd of niet, ook naar het buitenland heeft gekeken. En dan met name naar Frankrijk. Daar rijst het beeld op van een de laatste jaren vanwege antisemitisme relatief gestage emigratiestroom naar Israel. En wie in Israel komt, hoort ook steeds meer Frans spreken. Misschien heeft hij deze verwachting voor ogen gehad toen hij werd geïnterviewd, eerst voor het boek Het Verval en deze week door De Pers.
De opvattingen van Bolkestein anno 2010 verbazen echter niet. We moeten teruggaan naar 2003, toen Bolkestein sprak bij de eerste door het Centraal Joods Overleg georganiseerde herdenking van de Kristallnacht, tevens appèl tegen antisemitisme. Bolkestein zei bij die herdenking:
“Wie had ooit durven denken dat wij hier vandaag zouden staan, 65 jaar na de Kristallnacht, 60 jaar nadat mijn klasgenootjes zijn weggevoerd en vermoord, ergens in Polen?
Wie had ooit durven denken dat deze jaren honderden antisemitische incidenten zouden voorvallen in Frankrijk, van vernielingen aan synagogen tot aanvallen op rabbi’s, in overwegende mate gepleegd door slecht geïntegreerde islamitische jongeren die het Midden Oosten conflict in West Europa willen importeren?
Wij kennen het moorddadige oude. Wij hebben ons er tegen gewapend. Wij dachten in 1945 het te hebben uitgebannen. Dit is nieuw. Het is antisemitisme van een nieuw soort.
De kern van het conflict in het Midden Oosten is dat de Arabische staten zich nooit hebben neergelegd bij het bestaan van de staat Israël. Hun antisemitisme richt zich niet zozeer op wat Israël doet als op zijn existentie als zodanig.
Dit alles slaat terug op Europa maar met een nieuwe draai.
Weinigen protesteren nog als Israël wordt vergeleken met Nazi-Duitsland. Wat de Duitsers de Joden hebben aangedaan, zo luidt de theorie, doen de Israëliërs nu de Palestijnen aan. Deze theorie ontlast het Europese gemoed door schuld te projecteren op de voormalige slachtoffers. Het is een groteske en lasterlijke vergelijking.”
De uitlatingen van Bolkestein, of die nu aan hem worden toegeschreven, verbazen dus niet. Wel verbazingwekkend is dat emigratie wordt gepropageerd door een man als Frits Bolkestein. Als partijleider, minister en eurocommissaris toch een man die steeds zich er toe in heeft gezet om de overheid in een bepaalde richting te krijgen, en zijn inzet voor de samenleving heeft gepleegd.
Emigratie is niet de oplossing. Antisemitisme dient hoe dan ook te worden bestreden. Simpelweg omdat het strafbaar is, maar daarenboven omdat de overheid èn de Nederlandse samenleving een morele plicht hebben er tegen op te treden.
Daarom luidde de slotzin van een door het Nederlands-Israëlitisch Kerkgenootschap uitgegeven verklaring: de overheid dient daadwerkelijk werk te maken van de aanpak van antisemitisme, zowel preventief als repressief, wil het de woorden van de voormalige minister en eurocommissaris geen bewaarheid laten worden.