In het koor van geluiden over Gaza was onlangs ook de Protestantse Kerk-leiding weer eens te horen.
Op Goede Vrijdag publiceerde de Protestantse Kerk een boodschap over Israel en Gaza, openend met: “Pas wanneer we elkaar recht in de ogen kunnen kijken, kan er een begin gemaakt worden aan een helingsproces. Voor wat betreft de situatie in Palestina en Israël lijkt dit misschien wel verder weg dan ooit. Het is daarom belangrijk om te leren elkaars wonden aan te raken.” Die boodschap las ik op de site van de Protestantse Kerk Nederland (PKN).
De wonden van 7 oktober zijn nog open. En met het naderende Pesachfeest dat ons eerste pelgrimsfeest is na het pelgrimsfeest waar ook de feestdag toe behoort die op 7 oktober werd gevierd, is het nauwelijks mogelijk dit feest gewoon voluit te vieren.
Op Goede Vrijdag 1984, dus nu precies 40 jaar geleden, kwam de toenmalige paus Johannes Paulus II, met een apostolische brief waarin hij vroeg om ‘veiligheid en gerechtvaardigde rust voor het Joodse volk dat in de staat Israël woont en in die streek zo’n kostbaar bewijs van zijn geloof en zijn historie bewaart’.
In het PKN-artikel wordt geciteerd uit de Protestantse Kerkorde: “De Protestantse Kerk is geroepen tot onopgeefbare verbondenheid met het volk Israël” om daaraan toe te voegen als een soort disclaimer “maar dat is expliciet niet hetzelfde als de staat Israël, laat staan de Israëlische regering. Kern van de verbondenheid is dat het christelijk geloof niet denkbaar is zonder joodse wortels en dat de kerk geroepen is tot gesprek met het jodendom.”
Voor de overgrote meerderheid van de joden is de staat Israel expliciet onderdeel van hun joods-zijn. Ik ken maar 1 iemand van boven de 40 die er plezier in schept om de indruk te wekken dat hij dat niet vindt en dat is Lody van de Kamp die al bijna 30 jaar geen aan een gemeente verbonden rabbijn meer is en naar niet-joden kan roeptoeteren wat hij wil maar wiens boodschap in joodse kring al jaren niet meer serieus wordt genomen.
Die joodse wortels liggen niet alleen binnen de groene lijnen maar ook in Judea en Samaria. Arabieren, Palestijnen, moslims, wonen wel binnen de groene lijnen maar Israeli’s, joden en joodse Palestijnen mogen niet op de Westbank wonen. De Bijbelse berg Carmel is nog steeds de berg Carmel, de berg Nebo is nog steeds de berg Nebo en Hebron is nog steeds Hebron. Maar in gebieden onder Palestijns gezag mogen joden niet wonen en kunnen joden niet komen zonder gevaar voor eigen leven.
Ik lees dat de Protestantse kerk voor een blijvend staakt-het-vuren is. Een ‘blijvend’ staakt-het-vuren betekent dat Hamas aan de macht blijft. Want dat zal een van de twee partijen zijn die het vuren blijvend dient te staken.
Hamas is nu bijna 20 jaar aan de macht in Gaza.
- Er zijn daar nauwelijks christenen meer.
- Homoseksualiteit is er verboden.
- Universiteiten moeten aan alle studenten islam doceren – universiteiten zijn dus geïslamiseerd.
- Tegenstanders van Hamas krijgen de doodstraf.
- Wie niet met Hamas sympathiseert krijgt geen medische of sociale voorzieningen.
- Alle binnenkomende middelen worden besteed (misbruikt dus) aan terreur tegen Israel.
- Jodenhaat wordt gepredikt.
- Geld wordt met regimesteun witgewassen, Gaza is een broedplek van internationale criminaliteit.
- En… 20 jaar lang raketten op burgerdoelen over de grens.
De PKN wil een blijvend staakt-het-vuren.
“Wij veroordelen het buitensporige geweld van beide kanten dat al te veel mensenlevens heeft gekost.” Geweld van beide zijden is buitensporig. Daarmee wordt het geweld van Hamas an sich goedgekeurd, alleen het is buitensporig. Net zoals het geweld van Israel buitensporig wordt gevonden. Waarop dat oordeel is gebaseerd, blijkt niet. Misschien is het in de context van nu eindelijk eens verschoond blijven van raketten op je burgerbevolking wel helemaal niet buitensporig.
Er staat dat voor het afwenden van een humanitaire ramp, humaniteit nodig is. Afwenden? Die humanitaire ramp deed zich al voor: op 7 oktober. En een humanitaire ramp van nog grotere omvang dreigt concreet: een aanval van Iran op Israel. De aanval op 7 oktober lijkt het begin te zijn geweest van een lawine van geweld tegen Israel. Eerst Hamas en Islam Jihad, toen kwam Hezbollah erbij, daarna de Jemen Houthi’s en nu is de kans dat Iran mee gaat doen.
Er wordt gepleit voor noodhulp, maar waarom zo lijkt het, is daarbij het oog niet gericht op Israel. Zou daar geen noodhulp nodig zijn? Intussen ligt Gaza in puin en zijn er tienduizenden doden te betreuren waaronder voor een groot deel Hamas-aanhangers.